Nu het aantal daklozen in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest blijft stijgen, wordt in deze bijdrage onderzoek gedaan naar de grondwettelijke redenen voor dit maatschappelijk falen. Eerst wordt de versnippering van de bevoegdheden tussen de verschillende beleidsniveaus onderzocht in het licht van wat als een coherent daklozenbeleid wordt gedefinieerd, namelijk de coördinatie tussen preventie, noodopvang en re-integratie. Vervolgens worden de samenwerkings- en overlegmechanismen die bedoeld zijn om deze versnippering tegen te gaan onder de loep genomen. Uit de analyse blijkt echter dat deze er niet in slagen alle relevante actoren samen te brengen en dat het ontbreekt aan transparantie en een verplichtend karakter. Op basis van deze twee vaststellingen worden in het derde deel van deze bijdrage denkpistes gelanceerd met het oog op de zevende staatshervorming. Zo zou het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, in navolging van andere doctrinaire voorstellen, meer bevoegdheden moeten krijgen. Andere pistes, zoals het verankeren van dakloosheid als een volwaardige bevoegdheid, zouden de problematiek zichtbaarder kunnen maken. Bij gebrek aan een adequaat politiek antwoord zouden de verdeling van de bevoegdheden en het coöperatief federalisme ook in vraag kunnen worden gesteld door een aansprakelijkheidsvordering in te stellen, naar het voorbeeld van de lessen die uit de Klimaatzaak werden getrokken.
Lees het commentaar in de oorspronkelijke taal:
